Dag 11 verslag Reporter Siebe

Hallo allemaal,
Het is me een enorme eer om als gastschrijver op deze weblog een verslag van dag 11 te mogen maken. Ik ben Siebe en ik ga vannacht (zondag op maandag) samen met mijn moeder weer retour Schiphol. Heel jammer om deze prachtige reis te moeten afronden maar ik kon niet langer vrij krijgen van mijn werk en moet dus eerder terug. Op de verjaardag van mijn moeder gaan we samen terug na een groot deel van de 14 daagse reis meegemaakt te hebben. Intensief, inspirerend, teveel om op te noemen. Je bent er echt wel helemaal uit, tsjonge nou!! Het wordt bijna weer wennen in Nederland…..
Na het galgenmaal zet ik me aan het schrijven van een verslag over deze zondag. We hebben gisteren sabbat gevierd en vandaag hebben we als een werkdag beschouwd. In groepjes gingen we uit elkaar. Interessant hoe sommige mensen er ’s avonds en ’s morgens erg verschillend uitzien, vooral die mensen die ’s avonds het hoogste woord voeren. Het is best vroeg, je denkt een lekkere vakantie te hebben maar valt dat even tegen, het is schilderen, onkruid weghalen, tegels sjouwen en wat al niet meer. Enkelen gingen een tuin van een zendingswerkster opknappen. Anderen gingen naar een meditatietuin onder beheer van een Amerikaans echtpaar vanuit een baptistengemeente. Een andere groep naar de gaarkeuken in Jeruzalem waar heeeeel veel aardappels moesten worden geschild. Dagelijks moeten honderden mensen gebruik maken van deze gaarkeuken. De voorzieningen in Israel zijn heel beperkt. Vanwege de vele dreiging van oorlog en aanslagen gaat er heel veel overheidsgeld naar prioriteit nr 1: veiligheid (leger, politie). Ook is de immigratie enorm, eigenlijk veel te veel naar verhouding. Stel je voor dat er in Nederland in een paar jaar tijd een miljoen nieuwe (arme) mensen zouden komen wonen, dat zou een enorm probleem zijn. Dit gebeurt wel in Israel. Daarom zijn er weinig voorzieningen, ook voor oudere mensen die de Holocaust hebben overleefd. De regering doet wat zij kan maar veel mensen zijn echt afhankelijk van de gaarkeuken. Er is daar dus genoeg te doen! Deze week gaan we er elke dag met een groepje heen om mee te helpen. Verder wordt er technisch werk gedaan in een christelijke boekwinkel in een Arabische wijk (douche bouwen, toilet, muur metselen etc). De taal is soms best een lastig probleem dus eigenlijk moet er bij elk groepje een persoon zijn die goed Engels beheerst. Een groepje heeft ook geholpen bij een jongerencentrum in Ramallah (Palestijns gebied, je gaat langs een controlepost). Allerlei materialen moesten worden ingekocht, je bent zo een ochtend zoet om alleen de spullen te inventariseren en te kopen.
Het is super om te merken hoe dankbaar de mensen zijn. Het is soms voor je eigen gevoel heel weinig wat je doet maar voor deze mensen betekent het veel, ook je aanwezigheid en het gebaar. Soms denk je: waarom doen ze het nu zo, is dat wel nodig of is dat wel handig, maar je moet denk ik wel minimaal een paar dagen met die mensen optrekken en praten om te snappen hoe bepaalde dingen gaan. De omstandigheden en verhoudingen zijn zo anders dan je gewend bent! Bij de christelijke boekhandel in de Arabische wijk bijvoorbeeld, is het zo dat sommige bezoekers ‘geheim’ komen omdat ze voor anderen niet willen weten dat ze in een christelijke winkel komen. De winkel ziet er als een gewoon woonhuis uit en je moet ergens aan de zijkant naar binnen, misschien is dat juist wel handig….. Het is in een moslimwijk soms heel lastig of zelfs gevaarlijk om ervoor uit te komen dat je christen bent (geworden). De tegenstellingen zijn groot.
In de loop van de middag kwam iedereen terug en daarna gingen we (behalve ik) naar een Messiasbelijdende gemeente met een internationaal karakter. Zelf heb ik een poosje geslapen. De dienst werd verschillend beleefd. Maar we kennen allemaal dezelfde Yeshua!! Een van de vele mooie dingen in deze reis is dat je je verbonden voelt met elkaar als groep maar ook met andere gelovigen die hier wonen, ondanks verschillen. Er blijken toch heel veel christenen bewogen met Israel te zijn, sommigen hebben een roeping om hier naar toe te komen voor hulpverlening, evangelisatie, het werken aan verzoening tussen Joden en Palestijnen etc. Inspirerend om hen te ontmoeten.
Inmiddels zijn we alweer een verjaardag aan het vieren (van mijn moeder dus alvast) en ook hebben we een gloednieuwe oma (Wil) en tante (Corina) in ons midden, samen trots op de vandaag geboren Esmee!!! Gefeliciteerd!!!!
Ik wens de andere groepsleden nog een paar fijne dagen! De laatste dagen wordt er bij allerlei projecten gewerkt dus daar hadden mijn moeder en ik natuurlijk geen zin in ha ha.
Trouwe lezers, tot morgen! Bedankt voor jullie leuke reacties!