Dag 12 jeruzalem

Dag 12 Werk, Yad Vashem en verzoening Israelieten- Palestijnen

Nou aan de titel is vast al wel te zien wat een bewogen dag wij weer achter de rug hebben, ons hoofd zit weer vol genoeg!

Allereerst Siebe dank nog voor je bijdrage gisteren, wat heerlijk om een verhaal van een ander te lezen! We hopen dat je een fijne reis hebt gehad. Werk ze en sterkte morgen! We missen jullie nu al, Willem was vandaag aan het tellen tot 19 personen en aan het wachten op de overige 2. … :). Duurde even voordat het kwartje viel dat het er nu maar 19 zijn en blijven. Genieten jullie zo nog maar even na van onze verhalen! Dank ook alle mensen weer die een reactie gegeven hebben, fijn!

Vanochtend zijn enkelen van ons wel heel erg vroeg uit de veren, om 6 uur al om naar Ramallah te gaan. Naar Palestijns gebied, door de checkpoints en 3x paspoort controle, onvoorstelbaar. Maar ze hebben heel veel werk kunnen verzetten met verven, zagen en boren. Jorieke heeft een superbijdrage geleverd door op de planken te zitten als contra gewicht bij zagen, foto’s maken en boren en zagen, jawel! En voor Jorieke’s vergevorderde Engelse taal kennis moesten ze ook mee. Maar helaas snapten ze zelfs Hot Water niet dus een kopje koffie lukte niet eens. Anderen hebben weer kilo’s tomaten, wortelen en uien voorbij zien komen in de gaarkeuken. De meditatietuin is af en prachtig geworden, veel mooie bloemetjes. Arjen vertelde dat de mevrouw daar jarig was vandaag dus voor haar een superwondertje dat dit gebeurde, iemand dus heel erg blij weer gemaakt.

Verder blij was Corrie van Manen, zo dankbaar voor de mooie tuin, er lagen zelfs kadootjes klaar en koeken en koffie en appels – heerlijk dat we iemand die zelf 6 dagen per week werkt van ’s ochtends 6 tot ’s avonds laat voor 16 patiënten zorgt, al 20 jaar lang zichzelf wegcijfert blij kunnen maken met zo weinig. Ze werkt onder Russische Joden en heeft bijvoorbeeld een mevrouw met ALS die alleen nog haar oogleden kan gebruiken en niks anders. Als ze daar is, helpt ze uiteraard als verpleegkundige en thuiszorg maar spreekt ook met haar over geloofszaken. Net die dimensie extra. Toen die klaar door met een andere tuin, van Wilma. Zij werkt ook al 20 jaar hier, helpt bij de Graftuin en heeft 4 holocaust overlevenden waar ze intensief voor zorgt. Bijvoorbeeld een meneer waar ze vanmiddag naar toe ging, hij heeft moeten lijden onder Mengele gedurende de oorlog. Hij is zo dankbaar dat hij tenminste heeft leren lezen, dat hij het heerlijk vindt met haar samen te lezen. Vanmiddag gingen ze lezen van Jakob die met de Engel/God vecht – ze zoekt naar wat veilige onderwerpen die niet pijnlijk zullen zijn. Ze zorgt dat hij kleren heeft met zijn naam erop. Hij is geplaatst in een kliniek ex-psychiatrische patiënten terwijl hij dat niet is en het kan zo dat een ander met zijn broeken rondloopt en zelf heeft hij dan niks meer. Ook is de behandeling niet altijd goed door ongeschoold personeel, dus vaak moet ze daarvoor in de bres springen. We hebben daar een start gemaakt met de tuin en morgen weer vrolijk verder onder leiding van Huib.

De boekwinkel zijn ze ook lekker opgeschoten, de ruwbouw proberen ze helemaal klaar te krijgen (er moeten bijv nog leidingen in de muren aangebracht worden en dan kan er pas getegeld worden).

Hierna werd iedereen geacht om 1400 uur bij Yad Vashem te staan. Dit lukte en toen begon een bewogen, ontroerende, verdrietige, bizarre en schokerende middag – onbeschrijfelijk wat er voor en gedurende de 2e Wereldoorlog heeft plaatsgevonden. Helemaal stil ervan, niet te bevatten. Dat dit zo heeft kunnen plaatsvinden, zo massaal. De afschuwelijke beelden staan op ons netvlies gegrift. Beelden van de tijd zelf maar ook van Joods overlevenden die onbeschrijfelijke verhalen vertellen en vaak helemaal alleen nog zijn. In triest. Je ziet de angst en wanhoop. Indrukwekkend is ook het Herdenkingsmonument voor kinderen, 1,5 miljoen kinderen zijn omgekomen. Je loopt door een donkere hal waar kaarsen door tig spiegeltjes aan alle kanten en onder en boven je de vlammetjes weerkaatsen en dan hoor je namen, leeftijd en land van kinderen die omgekomen zijn. Kippenvel.

En dan met moeite weer terug naar de realiteit. Terug naar het hotel, tijd voor een verfrissende douche en om 1830 uur weer lekker eten, is echt goed in het hotel. Vervolgens komt om 20.00 uur Salim Munayer van Musalaha (het Arabische woord voor verzoening) een verzoeningsbeweging die al 20 jaar werkt om verzoening tussen Jood en Arabier in Jezus te realiseren, verzoening door de naam van Jezus. We zien een indrukwekkende film van de EO over een groep jongeren, Palestijnen en Joden die uitgenodigd worden naar Nederland om met elkaar in gesprek te gaan. Je ziet hoe ze eerst vijandig en wantrouwend tegenover elkaar staan. Het Palestijnse meisje Lina zelfs tegen het Joodse meisje Hilal zegt in het begin: ik zie hetzelfde in jouw ogen als wat ik in de ogen van de Israëlische soldaten zie. Lina woont in Bethlehem waar nu een muur staat om Jeruzalem te beschermen tegen aanslagen. Gevolg is dat niemand in Bethlehem meer de plaats mag verlaten. Je moet langs checkpoints die je verbieden door te gaan. Gevangen in je eigen stad. Je ziet Hilal in Jeruzalem die soms de school of haar huis niet mag verlaten wegens terrorisme dreiging en daardoor ook gevangen zit. Het mooie is dat ze in Nederland naar elkaar groeien, wederzijds begrip krijgen en door krijgen dat ze afhankelijk van elkaar zijn om te kunnen overleven in dit land. Ze hebben geloof in dezelfde God, een Christelijke Palestijns en messiaans belijdende Jodin. Als ze terug zijn in hun eigen land, willen ze elkaar bezoeken. Schokkend is te zien dat Lina geweigerd wordt bij de checkpoint Bethlehem te verlaten om Halil op te zoeken. Als Hilal het andersom probeert, geen enkel probleem, zelfs geen paspoort laten zien!

Dit laat zien dat er ongelijkheid is in het conflict van Palestijnen en Joden. Sterken en zwakken. Dat er 2 kanten aan het verhaal zit. Dat God leert over vrede met God maar ook vrede tussen mensen – heb je naaste lief. Dat alleen door Jezus verzoening kan komen. Politiek is het conflict niet op te lossen. Musahala probeert jongeren al vanaf 8 jaar bij elkaar te brengen door zomerkampen en tochten per kameel van 5 dagen in de woestijn om proberen door de generaties heen, dat gaat niet maar zo, langzaam verandering te brengen en dit te laten doordringen. Op een kameel worden een Palestijn en Jood samen geplaatst en gedurende de dagen in de woestijn komen ze erachter dat ze afhankelijk zijn, krijgen ze begrip en zien dat ze zelfs vrienden kunnen zijn en worden.

En nog veel meer heer Salim verteld. Wat een verrijking weer! Mocht iemand geïnteresseerd zijn, we hebben boekjes gekocht van hem, het heet Ontmoetingen in de Woestijn, Jood en Arabier verzoend in Jezus van Sali Munayer e.a.

Nou dat was het dagje wel weer. Verslagje weer klaar en nu heeeeeeeeerlijk slapen. Morgen weer een mooie dag voor de boeg ,weer werken bij de bekende projecten – alleen de meditatietuin is klaar en wordt ingewisseld voor werk bij een baptisten kerk. Jorieke en ik mogen de gaarkeuken gaan versterken, zijn benieuwd! Als het goed is hebben we ’s middags vrije tijd en gaan we een bezoek brengen aan de Graftuin.

Dus beste kijkbuiskinderen, nu snaveltjes toe en oogjes dicht. Tot morgen, slaap lekker!

Groetjes Jorieke en Renate